Κάποτε έφερα την Ισβαράμα στο Μπριντάβαν. Ήταν κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μαθημάτων. Τα μαθήματα παρακολουθούσαν φοιτητές από κολέγια όλης της χώρας. Υπήρχαν και πολλοί ξένοι. Ήταν πολύ χαρούμενη με τα ευγενή πράγματα που τους διδάσκονταν στις τάξεις και επίσης με τις ομιλίες του Σουάμι τα βράδια. Μια μέρα τη ρώτησα: «Είσαι ευτυχισμένη τώρα;» Εκείνη απάντησε: «Σουάμι, τι άλλο χρειάζομαι; Άνθρωποι από τόσες πολλές χώρες επωφελούνται. Αυτό είναι αρκετό για την ευτυχία μου». Είχε μια ευρεία αντίληψη. Ήθελε να είναι όλοι χαρούμενοι. Παρόλο που δεν ήταν μορφωμένη, δίδασκε τόσο ευγενείς ιδιότητες σε όλους. Η χώρα μας, η Ινδία, απέκτησε μεγάλη φήμη χάρη σε τέτοιες μητέρες.

Μια μέρα, μετά το πρωινό της, καθόταν στην αίθουσα. Ο Σουάμι ήταν στον επάνω όροφο. Ξαφνικά φώναξε, «Σουάμι» (τρεις φορές). Της είπα: «Έρχομαι, μη φεύγεις!» Ο Γκόκακ, που ήταν εκεί, διερωτήθηκε για ποιον λόγο έλεγα κάτι τέτοιο. Όρμησα κάτω. Μου κράτησε τα χέρια και είπε: «Είμαι απόλυτα ικανοποιημένη με αυτά τα καλοκαιρινά μαθήματα. Δεν είναι μόνο οι μαθητές που επωφελούνται, ακόμη κι εγώ διεύρυνα τον νου μου. Σουάμι, φεύγω!» Έτσι, άφησε την τελευταία της ανάσα και πέθανε ειρηνικά.

- Μπάμπα, από ομιλία που δόθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2001